χωρίς άλλη αναβολή

Tραγούδι

Ω θλίψη, θλίψη, τ' όνομά σου μόλις γνώριζα
Όταν παιδί, ζητώντας τη χαρά να νιώσω,
Εκούναγα του κήπου μας την αγριομουσμουλιά
Κι έτρεμα στα παιχνίδια μου μη σ' ανταμώσω.
Άκουγα τ' όνομά σου πριν να σε γνωρίσω'
Το σιγοτραγουδούσες ως ερχόσουν
Και πρόβαλλες τ' αγκαθωτά σου βατοκλάδια
Μες στην χαρά του παιχνιδιού να μ' αγκυλώσουν.

Ήμουν για σένα τόσο όμορφη, ω θλίψη,
Όταν τις σκάλες κατεβαίνοντας μια μέρα,
Με ζύγωσες, νυφούλα στολισμένη
και μ' άρπαξες απ' του αγαπημένου μου τα χέρια,
Τόσο πολύ μ' αγάπησες, παιδί ακόμα,
Που ούτε να παίξω μ' άφηνες μακριά σου,
Ούτε να νιώσω της αγάπης τη χαρά
Μα, μου 'γνεφες να ρθω κοντά σου;

Ω θλίψη, θλίψη, είναι το κρεβάτι μου
Τόσο ζεστό κι ευρύχωρο για να πλαγιάζεις,
Βαριεστημένη το κεφάλι να κουνάς
Και μες στον ύπνο μου ν' αναστενάζεις;
Στην προσταγή σου την αγάπη μου άφησα,
Κι αγκάλιασα τ' αγκαθωτά σου βατοκλάδια'
Μα, θλίψη, άσε με για λίγο λεύτερη΄
Μη με κρατάς μαζί σου όλα τα βράδια.

μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου
- Ανθολογία Άγγλων ποιητών εμπνευσμένων από την Ελλάδα
Έκδοση Συλλόγου προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων, 1986

Στο δρόμο για τη θάλασσα

Η μια την άλλη προσπεράσαμε, γυρίσαμε, σταθήκαμε λιγάκι
κι ύστερα συνεχίσαμε το δρόμο. Εγώ, που έκανα άλλες να γελούν,
δεν πήρα από σένα ούτ' ένα τόσο δα χαμογελάκι,
μα σε μια μέρα μέσα δεν κουνήθηκαν βουνά,
πρέπει κανείς να περιμένει, για κάποια πράγματα, αρκετά.

Απ' όλα πρώτα, θέλω τώρα τη ζωήσου' πριν χαθώ,
τον κόσμο που 'χεις στα παράξενά σου μάτια θέλω να δω.
Δεν έχει άνθη εύθυμα, πράσινα, να διαλέξω,
μα μέσα στα καφέ χωράφια, ίσως ένα μοναχά πορφυρό ανθάκι να συλλέξω.

Υπάρχει πάντα κάτι όμορφο θαρρώ
στη γκρίζα θάλασσα, στο σκούρο ουρανό.
Να δω τον κόσμο στη ματιά σου δε μ' αφήνεις
και τη ζωή σου θέλω, μα δε μου τη δίνεις.

Τώρα, πίσω στα χρόνια αν ψάξω,
θα σε βρω στ' Αυγούστου το χωράφι νεαρή.
Το πρόσωπο, τις σκέψεις σου, είσαι παλλόμεν' όνειρο σε φράχτη κουρνιασμένο,
θάθελα, η φαύλη, τ' όμορφο το πρόσωπο σου δακρυσμένο,
μα πιο πολύ θα ήθελα να σ' είχα γελαστή.
Το τώρα δε μου φτάνει, ούτε το χτες,
μα παντεπόπτης είναι μόνο ο Θεός.
Το μάκρος σου στη χλόη, μες στο φως,
τις βροχερές, τις άγρυπνες νυχτιές.

Πες μου, κι ας είναι μάταιο που ρωτώ,
τις εγκοπές στον τοίχο, σου ζητώ,
που σκαρφαλώνοντας δείχνανε να ψηλώνεις•
τις εγκοπές του τοίχου σου, εκεί...
Σε προτιμώ όπως ήσουνα μικρή.
Θα φαίνεται αυτό που λέω χαζό -
ούτε μια μέρα δε σε έχω ζήσει εγώ...
Δε με πειράζει. Δε θ' αγγίξω τα μαλλιά σου
ούτε θ' ακούω το χτύπο της καρδιάς σου
κι ας είν' εκεί. Και σαν πουλί πετούμενο που φεύγει
και να καθήσει στα κλαδιά δε στέργει,
έτσι αγγίζοντας το χέρι σου εγώ
σ' άκουσα: Το παιδί που ήσουν προτιμώ.

Μικρούλα, καστανή, γλυκειά...
Κι ήσουνα πάντα τόσο σοβαρή, βαρειά;
Πάντα, νομίζω. Μα έλα τότε, δώσε το χέρι το μικρό σου να κρατήσω
και μες το σύμπαν των ματιών σου δε θα εισδύσω.
Δε θέλω να τρομάξω ό,τι αγαπώ
ούτε θα ήθελα εσένα να ενοχλήσω.
Μα θέλω τη ζωή σου,
πριν φύγει η δική μου αιμορραγούσα,
τώρα, κι όχι στο ουράνιο κατόπιν,
ένα χαμόγελο δικό σου ν' αποσπούσα.
Το πιο τρελλό μου πάθος, κάποιοι είχανε πει,
ήταν να θέλω τη Σελήνη, κάποιες φορές την είχα βρει.

Ξέρεις, στο σούρουπο ενός πουλιού τραγούδι τελευταίο,
στο σπίτι γύρω νυχτερίδας πέταγμα,
μαύρα τα δέντρα, φόντο ο ουρανός,
κι ύστερα της νυχτιάς σκοτείνιασμα μοιραίο.

Ποτέ πια τη σκιά σου δε θα δω
ξανά σε κάποιο δρόμο φωτεινό.
Στην άκρη τούτου 'δώ τη σκοτεινή,
ποιανού φωνή, ποιανού φιλί σε περιμένει;
Λες και ποτέ θα μου 'χες πει.

Δε θάναι το δικό μου το φιλί,
όχι εγώ, κι ας περπατήσουμε μαζί
δε θάν' η χούφτα η δική μου με καρπούς
που απ' το χωράφι σου θα είναι μαζεμένοι.
Ησύχασε... Μα δε θα προτιμούσες να πεθαίνεις
κάτω από βρόντους κανονιών,
αντί άλλον να έχεις κι όχι εμένα;
Εγώ, αλήθεια λέω, θα προτιμούσα!
Ακόμα κι αν δεν ήμουν τώρα εδώ,
σήμερα, αύριο, τη χρονιά που μπαίνει...
Ωστόσο τη ζωή δε σου αφαιρώ,
μα παραδέξου το σε μένα, αγαπημένη,
πως να γελάσεις σ' έκανα, μπορούσα.

μετάφραση: Όλβια Παπαηλιού
- Οδός Πανός - τχ. 108, Απρίλιος 2000

Μου άρεσε τόσο η άνοιξη

Μου άρεσε τόσο η Άνοιξη πέρσι
επειδή ήσουν εδώ'
-ακόμα κι οι τσίχλες
επειδή τόσο σ' άρεσε να τις ακούς-
Μ' άρεσες τόσο.

Φέτος είναι αλλιώς,
δεν θα σε σκέπτομαι
όμως η Άνοιξη θα μου αρέσει
επειδή απλά και μόνο είναι άνοιξη.
Όπως αρέσει και στις τσίχλες.

μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου

...Κι αν ανήμπορη να περπατάω στα γεράματά μου και παλιά μου πρόσωπα να βλέπω,
Κάλλιο θα 'τανε το γρηγορότερο να κοιμηθώ για πάντα.

μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου


Charlotte Mary Mew (1869-1928)
Στις 24 Μαρτίου καταπίνοντας μισό μπουκάλι απολυμαντικό στον οίκο ευγηρίας όπου είχε εισαχθεί με νευρασθένεια όταν έμεινε ολομόναχη. Tαλαιπωρημένη από τη φτώχεια μετά το θάνατο του πατέρα της, και βασανισμένη από το φόβο της παραφροσύνης, έχοντας οικογενειακό ιστορικό με δύο αδέλφια σε ιδρύματα ψυχικών παθήσεων. Υποφέροντας από παραισθήσεις, και με βαθιά κατάθλιψη μετά το θάνατο της αδελφής της με την οποία είχαν κάνει συμφωνία να μην παντρευτούν ποτέ, για να σταματήσει εκεί η γραμμή της οικογένειας, ώστε να αποκλείσουν την μετάδοση της παραφροσύνης στα παιδιά τους.



-φωτ: miggins.co.cc-

Links:
- miggins.co.cc: Charlotte Mew
- studymore.org.uk: Charlotte Mew Chronology
- theinkbrain blog: On the Road to the Sea – and four other poems